ویولن در دسته ی سازهای زهی آرشه ای قرار می گیرد و کوچک ترین ساز این خانواده محسوب می شود. معمولا ساز ویولن را روی شانه چپ میگذارند و با آرشه ای که در دست راست قرار میگیرد نواختن را آغاز میکنند.

سیم های ویولن از زیرترین و بم ترین آنها کوک میشوند و عبارت اند از :

می سیم اول
لا سیم دوم
ر سیم سوم
سل سیم چهارم

بنابراین اصوات سیم‌های مجاور نسبت به‌یکدیگر فاصله ژنج درست را تشکیل می‌‌دهند. صدای ویولن میتواند فواصل کروماتیک غربی و فواصل کروماتیک ایرانی حاصل کند.

برطبق باور عامه، ویولن در دسته ی سازهای سخت از لحاظ آموزش و فراگیری می باشد. خبر خوش آنکه میزان سختی و یا راحتی در آموزش این ساز با تکیه بر متدهای جدید و فوق العاده ی امروزی، همانند سازهای دیگر است. تنها ویژگی خاصی که این ساز دارد؛ نداشتن پرده بندی بر روی دسته ی ساز است. برای اینکه نوازنده بتواند فرکانس های درست را اجرا کند نیاز به گوش موسیقایی خوب و تربیت شده ای دارد. که آن هم به مدد متد های آموزشی سلفژ قابل حل می باشد. یادگیری این ساز در هر سنی برای شما پیشنهاد می شود و اگر واقعا علاقه مند به صدای زیبا و سحر انگیز این ساز دارید زمان را از دست نداده و شروع کنید.
نکته ی دیگری که در مورد ساز ویولن می توان گفت این است که این ساز هم توانسته با تمامی فرهنگ های کشور های مختلف ارتباط بگیرد. همچنین در هر کشوری با موسیقی خاص آن منطقه، هم نشین باشد. حتی بعد از ورود این ساز به ایران، توانست جای خود را در فرهنگ موسیقایی ایرانی پیدا کند. نوازندگان بسیار معروفی توانستند سبکی به نام ویولن ایرانی ابدا کنند. البته شباهت های فیزیکی این ساز با ساز کمانچه هم بی تاثیر نبوده است.

وسعت صوتی ساز ویولن

وسعت صوتی ساز ویولن در حدود ۴ اکتاو می باشد که به علت داشتن صدای کششی، نقش بسیار مهمی را در ارکستر ها ایفا میکند. این ساز در اصطلاح موسیقایی، ساز هارمونیکی نمی باشد؛ چرا که در هنگام قطع آرشه کشی، صدای آن به طور کامل قطع میشود. صدای ساز به گونه ایست که حتی اگر صد نوازنده ی ویولن در یک زمان، یک قطعه ی مشخص را اجرا کنند، بازهم صدای برخاسته از این سازها صدای مطبوعی خواهد بود. از این جهت در ارکستر های بزرگ برای ایجاد عمق و ساختار انتزاعی قدرتمند، از ده ها ساز ویولن و هم خانواده هایش استفاده می شود.